In Memoriam - Marlien Voskamp-van Heeswijk
Het bestuur van HC Klein Zwitserland is diepbedroefd door het overlijden op 71-jarige leeftijd van ons Erelid Marlien Voskamp-van Heeswijk.
Marlien was al geruime tijd ziek, maar toonde nooit dat het slecht ging met haar. Dit was Marlien ten voeten uit. Het ging nooit over haar, maar altijd over de ander. Ondanks dat we wisten dat het niet goed ging, komt dit nieuws toch als een klap aan.
Voor haar grote verdienste voor onze vereniging werd Marlien in 1991 benoemd tot Lid van Verdienste en in 2000 benoemd tot Erelid.
Marlien begon bij HHYC, waar ook haar ouders Piet en Mieke speelden, en waar ook Marliens broers Pieter Gijs en Maarten hun eerste hockeystapjes maakten. Ze schopte het tot Dames 1 van HHYC en leerde in die jaren Arnold kennen, die op TOGO speelde. Dit leidde in 1977 tot het eerste huwelijk tussen een Togoon en een HHYC-lid. In het lustrumboek staat deze foto van hun huwelijk ook getoond.
In de jaren 1970 en 1971 had Marlien zitting in de jeugdcommissie van HHYC. Na de fusie in 1974 maakte Marlien deel uit van de elftalcommissie meisjes. In het seizoen 1975-1976 is Marlien voor het eerst toegetreden tot het bestuur als commissaris Meisjeshockey. In seizoen 1977-1978 werd ze opgevolgd door Mariette Hylkema. In 1988 trad Marlien wederom toe tot het bestuur als Commissaris Meisjeshockey. Na ruim 3 jaar werd ze in 1991 opgevolgd door Elsbeth Vermeulen waarna ze Lid van Verdienste werd.
Marlien heeft ook in de beginjaren van het KZ-Kamp in Vierhouten in de kampleiding gezeten waar ze ook haar hart aan verpand heeft.
Zeg je de naam Marlien Voskamp, dan is die onlosmakelijk verbonden aan het Nieuwelingencabaret. In de jaren 80 en 90 was Marlien één van de drijvende krachten hierachter, dat ze samen met o.a. Mies Cosijn en erna Lous van der Wilk organiseerde. Avonden lang oefenen, sketches en liedjes schrijven, immer met die positieve houding om het iedereen naar de zin te maken.
Op deze avond vond de uitvoering plaats in de aula van het VCL waarbij alle nieuwe leden, van jong tot oud, op moesten treden. Soms waren dit weleens avonden met ruim 200 nieuwe leden.
Lous van der Wilk herinnert Marlien zich als volgt: ‘We hadden een perfecte samenwerking. Ze was heel gestructureerd en had enorm veel humor. Wat was actueel? Hoe moest de tekst het beste lopen? Met allerlei ideeën gingen we aan tafel zitten om alle optredens te bedenken. We konden enorm veel lachen als een act bij het oefenen fout ging. Ze was sterk in de Nederlandse taal om liedjes en sketches in elkaar te zetten. Muzikaal was Marlien zeker en enorm gevoelig als een woord in een liedje niet goed liep qua woordritme. De woorden moesten correct overlopen het refrein in. We waren beiden streng, maar we hadden ook enorm veel lol. Haar passie en humor herinner ik me direct. Haar hart voor KZ om dit te organiseren voor die ene avond in december, net voor kerst, was enorm groot en ze vond het heel lastig te moeten zien dat deze prachtige traditie verloren is gegaan.’
Mies Cosijn herinnert Marlien zich als ‘een ontzettend gezellig mens waar ze elk jaar 2-3 maanden enorm druk mee samenwerkte om er een mooi cabaret van te maken. Altijd vrolijk, gastvrij en positief. Ik ben vol met lof over haar.’
In de jaren ‘80 werden zoon Andries en dochters Victorien en Leonoor geboren die ook allen in de KZ-jeugd speelden. Bij die laatste 2 is Marlien van jongs af aan betrokken geweest als bandleiding, coach en manager. Dit resulteerde in 1998 met MB1 en in 2000 met MA1 tot 2 landstitels, waar beide dochters in het team zaten en Marlien als manager een 2-eenheid was met coach Marjolijn Bakker. In deze jaren zat ze ook lang in de Technische Commissie Meisjes met o.a. Marjolijn Bakker, Charlotte van Grimbergen en Anita Roggeveen.
Begin deze eeuw, de trainers van toen zullen dit nog terdege herinneren, was Marlien de trainerscoördinator, waar ze aan een van de grote tafels aan het middelste raam in het clubhuis zat met alle veldenschema’s voor haar. Daar had ze zicht op alle in- en uitgangen en op de bar. Elke trainer die aankwam werd getrakteerd op wat te drinken (vaak een kopje thee) en er werd gevraagd of alles goed ging. Kon je als trainer niet dan zorgde Marlien ervoor dat er toch altijd iemand op het veld stond. Hoe ze het deed, deed ze het, maar boos zou je Marlien echt niet zien. Ook nieuwe leden werden altijd zeer welkom geheten.
In 2008 bestond onze vereniging 100 jaar en ook dit keer was Marlien bereid gevonden om deel te maken van de lustrumcommissie.
Jacqueline Kruize geeft in liefdevolle herinnering aan: ‘Een paar regels wijden aan Marlien’s betrokkenheid bij Klein Zwitserland is onmogelijk… als ik zou willen opschrijven wat zij allemaal voor de club betekend heeft moet ik een boek schrijven! Marlien was bevlogen, betrokken en eigenlijk altijd met de club bezig naast haar grote liefde voor Arnold, hun kinderen en later hun kleinkinderen. We kunnen haar gerust de ‘moeder Teresa’ van Klein Zwitserland noemen. Al het goeds dat zij de club gebracht heeft zal in overvloed genoemd worden, ik beperk me dan ook tot datgene waar zij voor stond te benadrukken: wees wat liever voor elkaar en respecteer eenieders mening, dan houden we haar gedachtengoed in stand. Lieve Marlien, wat zullen we je missen!’
Angelique Hora Siccama zat samen met Marlien in het bestuur en geeft een bloemlezing wat Marlien voor de club en voor haar betekende:
‘Marlien had een bijzondere gave. Zij ontfermde zich over en zorgde altijd voor anderen. Of je nou nieuw bij haar in Dames 1 kwam – of al jaren met haar speelde - altijd stond het teambelang boven aan. Het seizoen 1975-1976 werd afgesloten met een kampioenschap en promotie naar de eerste klasse.
Ook tijdens haar bestuursperiode had Marlien oog voor iedereen; het maakte niet uit of je in een selectieteam speelde of onder in de band. Het ging er bij haar namelijk om of je – op welk niveau je ook speelde – gelukkig was en je thuis voelde op de club.
Door haar zorgvuldigheid en aandacht voor ‘haar meisjes’ duurden de vergaderingen wel eens wat langer maar hoe leerzaam was dit wel niet.
Jarenlang heeft Marlien het Nieuwelingen Cabaret verzorgd. Ze bedacht de liedjes, schreef met haar mooie handschrift alle teksten uit en begeleidde de repetities. Zij zorgde er tevens voor dat elk nieuw lid een podium kreeg en mede daardoor zijn of haar plekje vond binnen onze club. Daar ging het echt om bij Marlien. Haar toewijding was enorm!
Zo vond ze het ook enorm belangrijk dat iedereen (en dan met name de lagere teams) training kreeg en zo heeft zij jarenlang elke middag aan de grote tafel in het clubhuis doorgebracht om ervoor te zorgen dat de trainingen werden gegeven. Zodoende kende ook elk jeugdlid Marlien en Marlien kende ook iedereen.
Zij was een begrip op Klein Zwitserland. Zonder een lid als Marlien had onze club er heel anders uit gezien. Ze heeft een plekje in ons hart en we gaan haar heel erg missen.’
In het lustrumboek wat afgelopen zomer uitkwam, stonden enkele 4-generatie families, waar de familie Van Heeswijk/Voskamp er 1 van was. De ouders van Marlien en Arnold, zij zelf, hun 3 kinderen Andries, Victorien en Leonoor en enkele kleinkinderen stonden hierop vermeld. Leonoor speelt nog altijd in D30-1 en alsmede haar kinderen Kiki, Pip, Polle en Fien.
Lieve Arnold, Andries, Victorien en Leonoor.
Als club zijn we Marlien eeuwig dankbaar voor haar liefde, zorgzaamheid, betrokkenheid, positiviteit, generositeit en onvolprezen goedwillendheid voor onze mooie club. Wij wensen jullie alle kracht en liefde toe om dit grote verlies een plek te geven.
Als teken van eerbetoon hangt de KZ-vlag halfstok en zullen komend weekend H1 (zaterdag) en D1 (zondag) een minuut stilte in acht nemen.
Bestuur HC Klein Zwitserland