Je hebt toetjes mensen en mensen die niet van toetjes houden. Wij hadden geen keuze, binnen twee weken moesten we een 'toetjesmens' worden. Na de teleurstelling dat we direct lijfsbehoud op doelpunten misgelopen hadden, moest de knop om. Er volgden twee play out wedstrijden (op 19 en 21 mei) tegen HC Leonidas om onze plek in de hoofdklasse ook voor volgend seizoen veilig te stellen. 

Het viel niet mee. Nog twee weken door trainen, terwijl je lichaam en je hoofd al aan vakantie toe zijn. De eerste trainingsweek schoot dan ook niet zo op. Hoogtepunt van de week, heerlijk in het zonnetje het prachtige affiche kijken tussen Laren en Leonidas die op die zondag nog competitie moesten spelen in de promotieklasse. Op dinsdag nog de laatste tactische besprekingen, en toen waren we er helemaal klaar voor. De motivatie werd nog extra opgezweept door de verenigingsmanager van Leonidas door te claimen dat ‘Leo’ binnen twee wedstrijden hun feestje mocht vieren. 

Toen de donderdag eindelijk aanbrak, en de vlammetjes, blauw en rode hartjes, en alle motivaties filmpjes gedeeld waren, mochten we richting Rotterdam vertrekken. Veel te vroeg stonden we klaar. Het was duidelijk, wij gingen de dames hockeyend laten zien wie er in de hoofdklasse thuis hoorde. Na een goede voorbespreking, prachtig filmpje van onze sterren Huib en Tjab (inclusief hun regisseuse van Silfhout) kon het feestje losbarsten. En wauw, dat deed het. Waar de speelsters van Leo duidelijk vol stonden van de spanning, en daardoor menigeen bal over de stick deden lieten stuiteren, bereikten wij elkaar goed en konden we vol in de aanval. Dit had ook het grote aantal supporters door, want na de 1-0 verstomde het geluid. Ik zal u niet meedelen hoe deze bal erin zat, feit is dat hij de lijn passeerde waarna de armen in de lucht mochten. De 2-0 volgde al snel. Zoals onze favoriete hockey.nl verslaggever al schreef, ‘alsof het een trainingsoefening betrof’, schoof Suz de 2-0 over de lijn. Een aantal onoplettendheden in balbezit en mandekking zorgde af en toe nog voor wat stress, maar over het algemeen was de wedstrijd in de pocket. Dit was al helemaal het geval toen onze Huib in de tweede helft het net deed vibreren voor de 3-0. Heel mooi was de wedstrijd zeker niet, maar de eerste buit was binnen. Het toetje mocht twee dagen later, op zaterdag 12:30 pas echt voltooid worden. 

Vrijdag volgde een cooling down (lees: ijsbad) en nog wat video momenten van onze topper Jaïr. De puntjes werden op de i gezet waarna we zaterdag het toch echt mochten afmaken. Het weertje was lekker, de meegekomen mini’s mega enthousiast, en onze hockeyharten op scherp. Het werd onze dag. In tegenstelling tot donderdag starten we alleen absoluut niet scherp. Binnen twee minuten stond Leo al twee keer in kansrijke positie en kwamen we goed weg. Complimenten aan de Leo dames, met veel lef, inzet en sportiviteit werd het spel gestreden. Gedurende het eerste kwart namen we gelukkig langzaam het initiatief over waarna we in het tweede kwart de 1-0 konden binnen leggen. Lotte liet wederom op een belangrijk moment zien hoe waardevol ze is, en pushte de corner feilloos binnen. Over corners gesproken, Leonidas mocht ook aanleggen. In het derde kwart mochten ze hun eerste corner nemen. Deze werd niet goed gestopt, maar ook niet zo best verdedigd. De aangeefster kon de 1-1 zo binnentikken. Dat was even schrikken.

Gelukkig gingen we door waar we mee bezig waren, rustig rondspelen en zoeken naar de gaten. Dit lukte aardig want de bal kon tweemaal door de as gespeeld worden. De eerste werd prima binnen getipt door Huib, bij de tweede liet Sop weer zien pareltjes te kunnen maken door een hoge bal zo door te tikken in het net. 3-1! Zoals echter elk toetje betreft, de laatste hap kan zuur of zoet zijn. Het werd een combinatie, want Leo ging de laatste tien minuten zonder keepster aan de slag. Verdiend of niet, maar dit resulteerde drie minuten voor het einde in een strafbal tegen. 3-2. Het zou toch niet dachten we. Maar we bewezen dat hoofdklasse spelen voor een groot deel ook slim zijn is. Een shoot hier of daar zorgde ervoor dat de toeter uiteindelijk klonk en de armen de lucht in mochten. Het is ons gelukt.

Wij zijn zo trots. Trots dat we, ondanks alle kritiek, 20 punten hebben behaald. Trots dat we het al onze tegenstanders moeilijk hebben gemaakt. Trots dat we als team altijd zijn blijven vechten en zo dicht tot elkaar zijn gekomen. Trots op onze begeleiding. Trots dat we met een lach en een traan afscheid nemen van een groot deel van deze prachtige groep. Het was ons een genoegen. Dank voor uw support.