Terugblik seizoen Heren 1

Zoals u uiteraard heeft gehoord, zijn alle hockeycompetities stopgezet. Voor ons betekent dit dat wij onze laatste zeven wedstrijden niet meer zullen spelen.

Eerste gedachte? Niet meer dan logisch. Men zal zeggen dat het jammer is, maar laten we vooral alles in perspectief zien: er overlijden mensen aan een vreselijk virus, dat de wereld op z’n kop heeft gezet. Alles is anders op dit moment en dat er dan niet gehockeyd kan worden is een logisch gevolg. Natuurlijk zouden wij ook liever met z’n allen op het veld staan om onszelf tot het uiterste te dwingen, maar zoals vele wijze mensen al vaak hebben gezegd: sport is een belangrijke BIJzaak. Voor ons is hockey dé belangrijkste bijzaak, maar het woord zegt het al: ‘bij’zaak. Geen hoofdzaak dus, zoals de Coronacrisis dit wel is.

Het besluit van de KNHB om niemand te laten promoveren of degraderen betekent voor ons nu concreet dat wij volgend seizoen weer in de Hoofdklasse spelen. Eerlijk gezegd hou ik er niet van om te zeggen of dit eerlijk, mooi of een meevaller is. Het is wat het is. Net als de situatie in de hele wereld nu. Omdat wij nu weten dat wij pas volgend seizoen weer in actie komen, zijn wij natuurlijk bezig om onze conditie op peil te houden en onze kracht uit te breiden door thuis te trainen. Net als velen van u zitten wij immers vaak ook maar als een stuiterbal thuis. Hardlopen en krachttrainen bieden ons soelaas in deze tijden. Let wel op: mocht u ook gaan hardlopen, let alstublieft goed om dat u aan de 1,5 meter regel voldoet. Met een boog om iemand heen rennen betekent namelijk dat u én goed doet voor de gezondheid van u en de andere persoon én u rent meer meters, waardoor u nóg fitter zult zijn. Een win-winsituatie dus. 

Omdat dit het einde van het seizoen is, hierbij toch even een korte terugblik op het meest bizarre seizoen dat wij alleen ooit hebben meegemaakt (door het abrupte einde natuurlijk). Nadat wij ons in ons eerste seizoen wisten te handhaven door de play-outserie van HDM te winnen, hadden wij nu het idee dat wij een sterker team hadden dan het seizoen ervoor. Nadat wij de eerste twee wedstrijden verloren, werd de derde wedstrijd gewonnen. Tilburg werd in eigen huis op een 2-3 nederlaag getrakteerd. Hierna zouden wij twee geweldige wedstrijden spelen (tegen Den Bosch en Amsterdam), waarin wij net aan het kortste eind trokken. In wedstrijd nummer zes moesten wij er weer staan en speelden wij aan de Klatteweg Almere eigenlijk van het veld. Toch verzuimden wij te winnen en was er een grote teleurstelling na de 1-1. Ter vergelijking: het jaar ervoor waren wij erg blij geweest met zo’n resultaat, zie daar de ontwikkeling. Na deze 1-1 volgde een iets mindere periode, zowel in spel als in resultaat. Wij gingen driemaal hard op rij en dat wat gaf weinig vertrouwen voor de clash die op 17 november zou komen: Hurley-uit. Toch wisten wij op moment surprême weer een grootste prestatie neer te zetten en ook in het Amsterdamse Bos aan de Nieuwe Kalfjeslaan 21 wisten wij te winnen bij een directe concurrent. In de laatste drie wedstrijden voor de winterstop maakten wij een zware tijd mee. We hadden veel blessures en daardoor leken wij driemaal kansloos te gaan verliezen. De eerste twee keer was dit ook het geval, maar in de laatste wedstrijd voor de winterstop lieten wij ons van onze beste kant zien. Lang leken we de Haagse Klassieker op de Roggewoning te gaan winnen, maar in de laatste 7 minuten moesten wij twee strafcorners incasseren, waardoor wij met een enorme domper de winterstop in gingen. Ook verloren wij Ben Craig na deze wedstrijd, omdat hij terugkeerde naar Australië. Diego Paz was al in de slotfase tegen Hurley geblesseerd geraakt aan zijn knie en ook voor hem was het einde seizoen. Met een dubbel gevoel de winterstop in dus: aan de ene kant veel verliezen, aan de andere kant 7 punten uit de 3 wedstrijden tegen onze onderlinge concurrenten.

In de winterstop werd er door een jong en fris team gespeeld in de zaal. Met de laagste verwachting van de afgelopen jaren werd er toch zeer verdienstelijk gespeeld. De regionale play-offs werden in een sterke poule gehaald en uiteindelijk kwamen wij één doelpunt te kort tegen Cartouche om onszelf tot districtskampioen te tronen. Achteraf was dat ene doelpuntje zelfs goed geweest voor promotie door orkaan Ciara. 

Bizar eigenlijk wat een jaar dit is. Eerst meerdere orkanen op rij voor de kiezen krijgen om vervolgens de grootste (figuurlijke) orkaan van de afgelopen 75 jaar ons om de oren te zien vliegen. Ach, dan valt zo’n doelpuntje te weinig tegen Cartouche ook wel weer mee. Ondanks dat dat jammer was, was het een zaalseizoen waarin wij boven verwachting hebben gepresteerd.

Toen gingen wij het veld weer op. In de voorbereiding was Barcelona onze bestemming van het trainingskamp en met een viertal A’tjes en veel missende internationale spelers waren wij in voorbereiding op de clash tegen Tilburg. Iedereen, ja echt iedereen, dacht dat wij deze wedstrijd zouden verliezen. Wij waren sterk gemankeerd en Tilburg was op volle oorlogssterkte. Wij konden niet winnen. Gelijkspelen zou al een wereldse prestatie zijn toch? Inmiddels weet u het resultaat: ondanks een gemiste strafbal én een achterstand bij rust wisten wij met 2-1 te winnen. De week daarna volgde de uitwedstrijd tegen het goed presterende Den Bosch, waarin wij redelijk kansloos verloren. Nu zouden wij ons gaan voorbereiden op een van dé wedstrijden van het seizoen. Op vrijdagavond zouden wij afreizen naar Almere om daar 3 punten te gaan halen. Toch? Corona speelde al in deze tijd, maar eigenlijk werd het tot nu toe niet heel serieus genomen. Een griepje was het. Wij dachten te gaan spelen – je moet je immers ook 100% voorbereiden als de kans er is dat je moet spelen – maar toen hoorden wij op donderdagmiddag de persconferentie van onze minister president. Deze persconferentie zullen wij waarschijnlijk over 10 jaar weer eens terug zien. En over 20 jaar. En over 100 jaar wellicht ook nog. 

Nogmaals, natuurlijk vinden wij het jammer dat we het seizoen niet kunnen afspelen, maar het besef dat hockey niet belangrijk is in dit soort tijden leeft enorm. Jammer is het maximale wat hierover te zeggen valt. Iedereen mag uiteraard voelen wij hij of zij voelt over dit soort dingen, maar het is erg verstandig om alles in perspectief te blijven zien. De aanpak van Corona staat op plek 1, 2 en 3. Hockey ergens op een plek met dubbele cijfers. 

Maar: wij zijn natuurlijk hockeyers en verheugen ons op het moment dat wij de spreekwoordelijke wei weer in mogen. Als dit eindelijk weer mag zullen wij er klaar voor zijn en het belangrijkste: wij zullen meer dan ooit inzien hoe bevoorrecht we zijn om vrij te kunnen sporten. Al het geklaag en gezeur over kleine dingen als ‘moeten we weer op veld 2’, ‘het is veel te koud om te hockeyen’, ‘moet ik het water weer vullen?’ of ‘waarom speel ik zo weinig?’ wordt vervangen door ‘yes, we mogen weer hockeyen!’, ‘heerlijk om weer naar buiten te mogen’, ‘fijn dat ik het team kan helpen door water te vullen’ en ‘blij dat ik überhaupt weer mag spelen’. Wij zullen lering trekken uit deze lastige situatie en sterker terugkomen. Hopelijk doet u dat ook en wij wensen iedereen sterkte toe in deze lastige tijden. 

Tophockey Overzicht