Pinoké H1 – Klein Zwitserland H1 (05-05-2019)

Na het verlies tegen directe concurrent Almere anderhalve dag eerder, moesten wij zorgen dat er gewonnen werd van Pinoké.

Pinoké is een ploeg waarin voor dit seizoen veel is geïnvesteerd en nadat dit zonder effect leek te zijn in de eerste seizoenshelft, werd in de tweede seizoenshelft duidelijk dat zij inderdaad een stapje verder zijn dan de onderste vier ploegen van de ranglijst. Zij speelden zich op de vrijdagavond veilig door Tilburg in Brabant te verslaan met 1-2. Gefeliciteerd! Dat resultaat, zo werd hoopvol gezegd, was positief voor ons, omdat zij nergens meer om zouden spelen tegen ons. Ja, enerzijds was dat waar, maar anderzijds kenden zij ook geen druk meer. Afijn, na een waarschuwing van onze coach dat bovenstaande niet waar is, begonnen wij scherp aan de wedstrijd, die zo ongelooflijk belangrijk voor ons was. Immers, verlies zou betekenen dat SCHC over ons heen zou kunnen gaan of anders volgende week van Almere kon winnen om ons als nog te passeren (tenzij wij dan weer van Kampong zouden winnen). Ja, de scenario’s waren duidelijk en aangezien je voor het ingaan van zo’n wedstrijd niet ver komt met het rekenen en de ‘wat als’jes van deze wereld, schoten wij gewoon maar uit de startblokken.

Al in de eerste minuut kregen wij een kans(je), toen Steven van de linker zijde van het veld een mooie backhandvoorzet gaf. Koen was bij de tweede paal zelfs in staat om de bal aan te raken, maar kon geen goal maken. Het zou ook een wereldgoal zijn geweest. Onze intenties waren echter direct duidelijk: een goal maken en winnen. Na een minuut of 10 gespeeld te hebben, deed Nico iets wat in de voorbespreking nog was gezegd: als je de bal in de cirkel hebt, push dan in ieder geval op goal. Dit gedaan hebbende, kwam de beloning snel: de Amstelveense sluitpost had moeite met deze push en trapte de bal hoog en gevaarlijk weg: strafcorner. Voor dit moment had onze tacticus uiteraard een plan bedacht, maar de harde flats van Ben werd doorzien door diezelfde sluitpost die eerder de bal hoog had verwerkt. De bal kon echter niet goed verwerkt worden door Pinoké en onze aanvoerder Wouter Rens was er om de afvallende bal te ontvangen. Hij zag waar de ruimte lag (aan de rechter kant), dribbelde hierheen met de bal om vervolgens een harde bal de cirkel in te rammen. Nadat deze bal niet goed gestopt kon worden door Pinoké, kwam de bal prompt terecht voor de stick van Ruben. Zoals u weet, heeft Ruben een wapen. Dit wapen heeft hij dit seizoen al meerdere malen in stelling kunnen brengen en ook nu, op dit belangrijke moment, deed hij dat weer: met een gruwelijk hard backhandschot in de rechter kruising zorgde hij voor de 0-1! Wat een goal!

Het zag er goed uit voor ons in dit eerste kwart en verder was er een heerlijk zonnetje te bewonderen in het Amstelveense Bos. Goed toeven dus voor ons en onze geweldige supporters. Maar. Ineens sloeg het weer en ook het spel om. De eerste druppels op onze hoofden hadden ons wellicht moeten waarschuwen, want er stond ons een kleine bui te wachten. Zowel letterlijk als figuurlijk. Koen, in de openingsfase nog zo dichtbij een treffer, gleed op het middenveld naar de bal. De gretigheid droop er vanaf, zo graag wilden wij winnen. Tijdens het glijden naar de bal raakte hij volgens de arbitrage meer dan alleen de bal. Tijd stil. Koen melden. Dan denk je: is dat niet wat overdreven voor groen? Geel! Waar men al verbaasd was over de gele prent, stak de arbiter daarna zijn beide handen omhoog, om aan te geven hoe lang de tijdstraf was: 10 minuten. De druppels waren inmiddels in grotere getalen aanwezig, maar de echte bui boven ons hoofd was de man-minder-situatie van 10 minuten. Eerst maar eens overleven tot het einde van het eerste kwart. Met z’n allen op de eigen helft en vaak nog verder terug. We overleefden het eerste kwart en daarmee de eerste 3 van de 10 minuten.

Nog 7 minuten in het tweede kwart dus met een man minder. Pinoké rook bloed en drong aan. Als er echter één ding is waarin wij gespecialiseerd zijn, is het vechtend verdedigen. Met man en macht hielden wij aanval op aanval tegen, maar met een man minder moesten wij hen enkele malen de toegang tot onze cirkel geven. De eerste strafcorner tegen kwam echter niet door zo’n cirkelpenetratie. Een rappe aanvaller der Steekneuzen kwam met een mooie actie vanaf de eigen middenlijn aan de linker zijde van het veld. Na twee spelers gepasseerd te hebben en een hak meegekregen te hebben, werd hij dan eindelijk gestopt binnen de 23. Onreglementair helaas: strafcorner tegen. Zoals u ongetwijfeld weet, heeft Pinoké een dodelijke corner, waaruit het vrijwel iedere wedstrijd wist te scoren na de winterstop. De eerste poging van de Belgische cornerschutter werd er echter uitgelopen door Leo en dus leken wij ons op te maken voor een counter. Leken, want een der arbiters zag een voetje van een van onze verdedigers. Nieuwe corner tegen. Wederom was de aangeef goed, maar nu schoot de bal over stick van de stopper der Steekneuzen. De bal was echter nog niet weg en uiteindelijk zou Pinoké met een harde flats vanuit een moeilijke hoek ons doel onder vuur nemen. Zonder succes. Gevaar afgewend, voor even dan. We hadden nog steeds zo’n 3 minuten te overbruggen met een man minder. Deze periode wisten wij met hangen en wurgen te overleven en in deze periode lieten wij meer dan goed verdedigen zien: karakter.

Nu wij weer compleet waren, zouden wij wel dezelfde scherpte moeten bewaren, maar wellicht konden wij weer tot een aanval komen. Het spel vond zich een stuk minder in onze 23 plaats, maar Pinoké zou nog wel een strafcorner krijgen. Ook deze bal werd niet goed gestopt en dus wisten wij ons doel schoon te houden. Zonder grote kansen aan beide kanten zou de eerste helft hierna eindigen met een 0-1 tussenstand!

Na de rust probeerden wij met een doelpunt de wedstrijd te beslissen. Aan de andere kant wisten wij ook dat geen tegentreffer incasseren ook genoeg was voor de winst. Dit zorgde voor een hoge concentratie in niet-balbezit en in enigszins gedoseerde aanvallen in balbezit. Kansen kregen wij nog wel, maar geen opgelegde veldkansen. Wel kregen wij nog twee strafcorners te nemen. De eerste ging rakelings naast en de tweede werd gekeerd door de lijnstop. Er waren mensen die appelleerden voor een strafbal, omdat de inzet gekeerd zou zijn door het lichaam van de lijnstopper. Vanaf mijn positie was dit niet zichtbaar en aangezien het blijkbaar voor de scheidsrechters ook niet zichtbaar was (of het gewoon geen strafbal was), speelden wij verder.

Het laatste kwart stond in het teken van het o zo gewilde resultaat over de streep trekken. Met een winstpartij zouden wij ongelooflijk goede zaken doen. Wellicht speelden wij om die reden niet het beste hockey van het jaar, maar wel vechthockey. Resultaathockey. Wij waren er niet vies van om de bal hoog weg te scoopen om vervolgens met z’n allen de verdedigende stellingen weer te bezetten. Wij wisten eveneens dat een tegentreffer dodelijk zou zijn. Aan een punt hadden wij zo goed als niets, aangezien we dan ‘maar’ 2 punten boven SCHC zouden komen, dat nog een wedstrijd tegen Almere op het programma had staan, terwijl wij regerend landskampioen Kampong op bezoek krijgen.

Nog 4 minuten spelen zag ik vanuit mijn ooghoek op het scorebord staan. Bal weg gescoopt. Verdedigen. Bal over onze achterlijn. Weer keek ik naar het scorebord en nu stond er 3 minuut 34. De tijd leek haast stil te staan. Bal weer naar de andere kant van het veld, de stellingen weer juist positioneren en de gaten dichtlopen. Nu een bal op de fout getikt van een Amstelveense aanvaller door een van onze grandioze verdedigers. Weer even spieken naar het scorebord: nog 2 minuut 50. Klopte die tijd wel? Gelukkig zijn wij er dankzij Andrea aan gewend dat 20 seconden soms wat langer duren, dus – zo zal zij zeggen – waren wij mentaal voorbereid op dit moment. Nog een laatste keer werd er goed verdedigd en toen Leo de bal uitnam, kon er worden afgeteld. De bal werd weer richting de wolken geslingerd en op dat moment klonk een verlossend signaal: drie korte fluitjes, elkaar snel opvolgend, betekenden de eerste winst van de tweede seizoenshelft en dus 3 punten.

Wij hebben enorm hard gewerkt voor dit resultaat en de ontlading was groot. Toen bleek dat SCHC had verloren van HGC, werd duidelijk dat plek 12 en directe degradatie niet meer mogelijk zijn voor ons! Dit was goed nieuws. Minder goed nieuws was dat Almere had verrast door Kampong op eigen veld te verslaan. Daarom staan wij nu op plek 10 en met twee punten achter datzelfde Almere. Willen wij de play-outs nog ontlopen, dan moeten wij winnen van Kampong en mag Almere niet winnen van het al gedegradeerde SCHC. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en dus gaan wij voor de winst. Aan de andere kant zei Carlos voor het seizoen al: als ik nu mag tekenen voor play-outs, dan zou ik dat direct doen. Die zijn nu in ieder geval bereikt en er is nog een kans op directe handhaving. Het was een goede dag in het Amsterdamse Bos, waar de druppels zo symbolisch weer plaats hadden gemaakt voor zonneschijn.

Dan nog één laatste lofzang: vanuit het hele team willen wij alle supporters enorm bedanken voor uw aanwezigheid. Allereerst dat u het hele verslag van meer dan 1600 woorden heeft afgelezen, maar voornamelijk dat u altijd aanwezig was om ons naar de overwinning te schreeuwen. Het voelde gisteren als een thuiswedstrijd en ook afgelopen vrijdagavond in een kolkend Almere voelden wij ons enorm gesteund door jullie allemaal. In de voorbereiding van het Hoofdklasseseizoen werden jullie door hockey.nl al geroemd, maar hierbij willen wij graag benadrukken hoe bijzonder wij jullie steun vinden en hoe blij wij daarmee zijn. Graag zien wij jullie zondag aan de Klatteweg langs de lijn, waar wij alles uit de kast gaan halen om een waar huzarenstukje te kunnen afleveren.

Heren 1 Overzicht